Η συγεκριμένη καταχώρηση μοναδικό σκοπό έχει την αποτύπωση κάποιων σκέψεων του συγγραφέα κατά την διάρκεια μιας χρονικής περιόδου πολύ δυσάρεστης για αυτόν.
Ενώ όλοι μας σε κάποια στιγμή της ζωής μας έχουμε έρθει αντιμέτωποι με τον θάνατο (π.χ. θάνατος ενός συγγενικού ή και φιλικού προσώπου), πολλοί από εμάς δεν έχουν κάτσει κάτω να σκεφτούν τις πραγματικές συνέπειες για αυτούς που μένουν πίσω. Μεταξύ αυτών των ανθρώπων ήμουν και εγώ μέχρι πρότινως, αλλά ένα τραγικό συμβάν με έκανε να αλλάξω τις αντιλήψεις μου. Και για να σας καθησυχάσω λίγο, δεν μιλώ για θάνατο ενός συγγενικού μου προσώπου, αλλά για θάνατο ενός προσώπου από τον εππαγελματικό μου χώρο, ο οποίος όμως με σύγχησε και αναστάτωσε ακόμα πιο πολύ από όσο ίσως ο θάνατος ενός συγγενή μου θα μπορούσε να κάνει.
Ο συνάδερφός μου λοιπόν ήταν κάποιας ηλικίας. Από την άλλη όμως, δεν θα έλεγες ότι 58 χρονών άνθρωπος είναι και μεγάλος. Ήταν επίσης ένας άνθρωπος από αυτούς που λίγοι πλέον υπάρχουν στον κόσμο και ίσως λιγότεροι ακόμα στις τάξεις μου. Βλέπετε, μιλάω για έναν συνάδερφο μου ακαδημαϊκό, ο οποίος έχασε την μάχη με την 'κακιαρρώστια' που λέμε και εμείς στον τόπο μου! Παράλληλα, αυτός ο άνθρωπος δεν υπήρξε μόνο συνάδερφος μου, αλλά και μέντορας μου, όπως επισης και επιτηρητής της διδακτορικής μου διατριβής, η οποία ένας Θεός ξέρει πως θα επηρεαστεί μετά από αυτό το γεγονός. Πάνω από όλα όμως, ο άνθρωπος αυτός υπήρξε σύζυγος, πατέρας και εργαζόμενος με υποχρεώσεις, οι οποίες ακόμα τρέχουν.
Τις προάλλες λοιπόν καθόμουν και σκεφτόμουν όχι μόνο ότι ο καλός Θεούλης αυτού του κόσμου βασανίζει και 'τιμωρεί' τους καλούς ανθρώπους, ενώ αφήνει όλους τους μπάσταρδους αυτής της γης ατιμώρητους, αλλά ότι ο μακαρίτης ήταν επίσης ένας από τους πιο μειλίχιους, καλοσυνάτους, συγκρατημένους, πειθαρχημένους αλλά και περήφανους ανθρώπους που έχω γνωρίσει στην ζωή μου. Και αυτό είναι που τον έκανε διαφορετικό από τους άλλους. Και εκεί που καθόμουνα και σκεφτόμουνα όλα αυτά τα πράγματα και έκανα στην ουσία μια ανασκόπηση της ζωής του όσον αφορά στην δική μου σχέση με αυτόν, συνειδητοποίησα ότι ήμουν από τους τελευταίους συναδέρφους που τον είχανε δει λίγο πριν τον άδικο χαμό του. Και αυτό με γέμισε με περηφάνεια, αλλά και λύπη, γιατί θυμούμενος την τελευταία μας συζήτηση, ανακαλώ στην μνήμη μου ότι αντίκρυσα έναν άνθρωπο με θέληση να βοηθήσει μέχρι την τελευταία στιγμή και με υψηλό το αίσθημα της ευθύνης απέναντι στους φοιτητές του και τους συναδέρφους του.
Κάνοντας αυτές τις σκέψεις κατέληξα σε ένα πολύ απλό συμπέρασμα. Κάποιο που ίσως πολλοί τρέξετε να με προλάβετε και να πείτε: 'καλά, τώρα το κατάλαβε αυτός;'. Αλλά πριν το κάνετε αυτό, σκεφτείτε λίγο σοβαρά αν το έχετε σκεφτεί και εσείς πραγματικά κάποια στιγμή στην ζωή σας. Αξίζει να ζεις τελικά μια ζωή ενάρετη, δίκαιη, ειλικρινή και πάνω από όλα καλοσυνάτη, μιας και ο θάνατος θα έρθει και θα μας πάρει όλους μας; Και η απάντηση που έδωσα είναι πολύ απλή. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, αν θέλεις να είσαι αγαπητός από τον ίδιο σου τον εαυτό πάνω από όλα και από όλους τους συνανθρώπους σου στη συνέχεια και αν θέλεις το ονομά σου και εσύ ο ίδιος να μείνεις χαραγμένος στις σκέψεις και μνήμες των ανθρώπων μετά τον θάνατό σου, τότε ΝΑΙ...
Peter, καλό ταξίδι και καλά να περνάς όπου και αν είσαι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου